تووالو، یکی از کوچک‌ترین کشورهای جهان از نظر مساحت و جمعیت، در قلب اقیانوس آرام جنوبی واقع شده است. این کشور جزیره‌ای، که تنها حدود 26 کیلومتر مربع وسعت دارد، نه تنها به دلیل زیبایی طبیعی و فرهنگ سنتی پولینزیایی‌اش شناخته می‌شود، بلکه در سال‌های اخیر به نماد جهانی مبارزه با تغییرات اقلیمی تبدیل شده است. سرزمینی که با وجود وسعت و منابع اندک، جایگاهی خاص در معادلات زیست‌محیطی، فرهنگی و سیاسی بین‌المللی یافته است.

تووالو متشکل از ۹ جزیره کوچک است، شامل ۳ جزیره مرجانی و ۶ جزیره آتولی (حلقه‌ای شکل). این کشور بین هاوایی و استرالیا قرار گرفته و نزدیک‌ترین همسایگانش فیجی و کیریباتی هستند. تووالو فاقد رودخانه، کوه یا دریاچه طبیعی است و ارتفاع سطح زمین در سراسر کشور به‌ندرت از ۴ متر بالاتر می‌رود. همین ویژگی آن را به یکی از آسیب‌پذیرترین کشورها در برابر بالا آمدن سطح آب دریا تبدیل کرده است.

جزایر تووالو با سواحل شنی سفید، تالاب‌های فیروزه‌ای و درختان نخل پوشیده شده‌اند. منابع طبیعی محدودند و خاک، غالباً شنی و کم‌عمق است که کشاورزی را دشوار می‌سازد. به همین دلیل، مردم بیشتر به صید ماهی و واردات غذایی وابسته‌اند.

ساکنان اولیه تووالو از اقوام پولینزی بودند که احتمالاً در قرن‌ها پیش از میلاد از سوی غرب به جزایر آمدند. آن‌ها سبک زندگی دریانوردی، صید ماهی و کشاورزی محدود را توسعه دادند. اولین تماس اروپاییان با تووالو به قرن هجدهم بازمی‌گردد، زمانی که دریانوردان بریتانیایی این جزایر را کشف کردند. در قرن نوزدهم، تووالو به‌تدریج تحت نفوذ استعمار بریتانیا درآمد و بخشی از مستعمره «جزایر گیلبرت و الیس» شد.

در سال ۱۹۷۸، تووالو به‌عنوان کشوری مستقل از بریتانیا جدا شد و به عضویت سازمان ملل متحد درآمد. از آن زمان، این کشور با ثبات نسبی سیاسی اداره شده و به‌عنوان جمهوریی با نظام پارلمانی عمل می‌کند. زبان‌های رسمی آن تووالوایی و انگلیسی هستند.