در قلب آمریکای مرکزی، کشوری آرمیده است که نامش کمتر در لیست مقاصد توریستی شنیده می‌شود، اما آنانی که قدم در خاکش گذاشته‌اند، به رازهای پنهان، طبیعت خیره‌کننده و مردمی با چهره‌های آفتاب‌سوخته و لبخندهایی صادقانه پی برده‌اند. اینجا نیکاراگوئه است؛ کشوری که همچون نگینی خاموش در میان دریاچه‌ها، جنگل‌ها و آتشفشان‌های پرشکوه می‌درخشد.

نیکاراگوئه با حدود ۱۳۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع مساحت، بزرگ‌ترین کشور در منطقه آمریکای مرکزی است. در شرق به دریای کارائیب می‌رسد و در غرب به اقیانوس آرام. آنچه نیکاراگوئه را منحصربه‌فرد می‌کند، وجود ده‌ها آتشفشان فعال و خاموش، دریاچه‌هایی چون “لاگو نیکاراگوآ” و “لاگو ماناگوا” و چشم‌اندازهایی است که گویی مستقیماً از دل طبیعتی بکر و دست‌نخورده سر برآورده‌اند.

آتشفشان “ماسايا” یکی از پر بازدیدترین نقاط کشور است؛ جایی که می‌توان از لبه‌ی دهانه‌ی درخشان آن، به قلب زمین نگریست. در عین حال، دریاچه نیکاراگوئه که دومین دریاچه بزرگ آمریکای لاتین است، با جزایر کوچک و زندگی بومی پیرامون خود، مکانی است برای آرامش، قایق‌سواری و معاشرت با فرهنگ محلی.

نیکاراگوئه تاریخ پرفراز و نشیبی را پشت سر گذاشته است. از دوران سکونت اقوام بومی مانند ناهوآ و چوروتگا تا استعمار اسپانیایی‌ها در قرن ۱۶، این سرزمین بارها بین جنگ، فقر و ایستادگی در نوسان بوده است.

در قرن بیستم، دیکتاتوری “سوموزا” و سپس انقلاب معروف “ساندینیستاها” در سال ۱۹۷۹ کشور را به نقطه‌ای حساس از دگرگونی سیاسی رساند. مردم نیکاراگوئه، هرچند سال‌ها با چالش‌های اقتصادی و فشارهای خارجی دست‌وپنجه نرم کرده‌اند، اما روحیه‌ی مقاوم، مردمی، و امیدواری خود را حفظ کرده‌اند.

فرهنگ در نیکاراگوئه تلفیقی است از میراث بومی، نفوذ اسپانیایی و روحی پرشور و شاعرانه. جشنواره‌ها در این کشور نقش مهمی دارند. از “La Purísima” که جشن مریم مقدس است، تا کارناوال‌های محلی در شهرهایی چون “لئون” و “گرانادا”، مردم با رقص، موسیقی و غذا از زندگی تجلیل می‌کنند.

نواهای گیتار، سازهای بومی و آوازهایی که در کوچه‌های سنگ‌فرش پیچیده می‌شود، همگی انعکاسی از حسرت، عشق و زندگی روزمره‌اند. غذاهای نیکاراگوئه ترکیبی از ذرت، برنج، لوبیا و موز سرخ‌شده است. نوشیدنی معروف “Pinolillo” (ترکیبی از ذرت و کاکائو) و قهوه‌ی کوهستان‌های ماتاگالپا، طعمی عمیق از خاک این سرزمین را در خود دارد.