مونته‌نگرو، کشوری کوچک در جنوب شرقی اروپا و در ساحل دریای آدریاتیک، یکی از زیباترین و کمتر شناخته‌شده‌ترین کشورهای منطقه بالکان است. این کشور با جمعیتی کمتر از یک میلیون نفر، با طبیعتی فوق‌العاده، تاریخ پرفراز و نشیب و فرهنگی زنده، به مقصدی نوظهور برای گردشگران تبدیل شده است. نام “مونته‌نگرو” در زبان ایتالیایی به‌معنای “کوه سیاه” است؛ عنوانی که به‌درستی ماهیت جغرافیایی آن را بازتاب می‌دهد.

مونته‌نگرو با کشورهای کرواسی، بوسنی و هرزگوین، صربستان، کوزوو و آلبانی هم‌مرز است و از غرب به دریای آدریاتیک راه دارد. این موقعیت جغرافیایی موجب شده که کشور دارای چشم‌اندازهایی متنوع باشد؛ از سواحل آفتابی گرفته تا کوه‌های مرتفع، رودخانه‌های پرپیچ‌وخم و دریاچه‌های زلال.

آب‌وهوای مونته‌نگرو نیز ترکیبی از اقلیم مدیترانه‌ای در نواحی ساحلی و آب‌وهوای کوهستانی در مناطق مرتفع است. این ویژگی باعث شده تا در یک روز بتوان از آفتاب ساحلی لذت برد و سپس به ارتفاعات برفی پناه برد.

مونته‌نگرو در طول قرن‌ها تحت سلطه امپراتوری‌های متعددی بوده است، از جمله امپراتوری روم، بیزانس، عثمانی و اتریش-مجار. در قرون وسطی، این کشور به عنوان یکی از ایالت‌های مستقل اسلاو شناخته می‌شد که موفق شد برای مدت‌های طولانی در برابر اشغال‌گران مقاومت کند.

در قرن نوزدهم، مونته‌نگرو یکی از معدود کشورهایی بود که توانست استقلال نسبی خود را حفظ کند و به عنوان شاهزاده‌نشینی کوچک، در سیاست‌های منطقه‌ای نقش ایفا کند. پس از جنگ جهانی اول، این کشور به پادشاهی یوگسلاوی پیوست و بعدها بخشی از جمهوری فدرال یوگسلاوی شد.

پس از فروپاشی یوگسلاوی در دهه ۱۹۹۰، مونته‌نگرو ابتدا با صربستان متحد ماند، اما در سال ۲۰۰۶ با برگزاری یک همه‌پرسی، به‌طور رسمی به کشوری مستقل تبدیل شد.