موریتانی، کشوری خاموش در نقشه‌ی غرب آفریقا، نامی است که شاید در میان اخبار یا مقاصد سفر کمتر به گوش رسیده باشد، اما پشت این سکوت، سرزمینی قرار دارد آکنده از شگفتی: جایی که شن‌های داغ صحرای بزرگ آفریقا با آبی اقیانوس اطلس تلاقی می‌کنند، و قبایل بربر و عرب با همزیستی دیرینه، فرهنگی بی‌همتا آفریده‌اند.

موریتانی با وسعتی بالغ بر یک میلیون کیلومتر مربع، یکی از پهناورترین کشورهای آفریقاست، اما بخش اعظم این پهناوری را صحرا در بر گرفته. از شمال تا جنوب، چشم‌اندازهایی از تپه‌های شنی، فلات‌های خشک، و واحه‌های کوچک دیده می‌شود که زندگی در آن جاری‌ست.

در غرب، اقیانوس اطلس با ساحلی به طول بیش از ۷۰۰ کیلومتر، فرصتی برای ماهیگیری و تجارت فراهم کرده است. پایتخت کشور، نواکشوت (Nouakchott)، در کنار همین ساحل واقع شده و با رشد سریع شهری، به مرکز اقتصادی و سیاسی کشور تبدیل شده است.

موریتانی قدمتی طولانی دارد. هزاران سال پیش، قبایل بربر در این سرزمین ساکن بودند. بعدها، با گسترش اسلام در قرن هفتم میلادی، فرهنگ عربی-اسلامی به‌تدریج در میان ساکنان بومی نفوذ یافت. در قرون میانه، پادشاهی‌های اسلامی قدرتمندی مانند گانا، المرابطون، و تکروور در این منطقه ظهور کردند که مراکز دینی و علمی جهان اسلام محسوب می‌شدند.

در دوران استعمار، موریتانی به مستعمره‌ی فرانسه بدل شد و بخشی از “آفریقای غربی فرانسه” بود. پس از مبارزات سیاسی و ملی‌گرایانه، این کشور در سال ۱۹۶۰ استقلال خود را اعلام کرد. با وجود چالش‌های سیاسی و اقتصادی، موریتانی به‌تدریج جایگاه خود را در آفریقا تقویت کرده است.

جمعیت موریتانی حدود ۵ میلیون نفر است که از اقوام مختلفی تشکیل شده: عرب‌ها (بیشتر از نژاد مور یا “مورها”)، بربرها، و همچنین اقوام سیاه‌پوست آفریقایی مانند وولوف و پولار. ترکیب قومی کشور، بازتابی از گذشته‌ی چند فرهنگی و مسیرهای مهاجرتی گسترده در منطقه است.

زبان رسمی کشور عربی است، اما فرانسوی به‌عنوان زبان اداری و تحصیلی نیز به‌طور گسترده استفاده می‌شود. در کنار این دو، زبان‌های بومی مانند پولار، سونینکه و وولوف نیز در میان اقوام مختلف رایج‌اند.