مالاوی، کشوری محصور در خشکی در جنوب شرقی آفریقا، به عنوان “قلب گرم آفریقا” شناخته می‌شود؛ لقبی که بازتابی از مهمان‌نوازی مردمش، مناظر طبیعی خیره‌کننده، و روح آرام آن است. این کشور اگرچه از نظر وسعت جغرافیایی و منابع طبیعی در مقایسه با برخی کشورهای همسایه محدودتر است، اما با فرهنگ غنی، تاریخ پر فراز و نشیب و طبیعتی بی‌نظیر جایگاه ویژه‌ای در آفریقا دارد.

مالاوی در همسایگی تانزانیا، موزامبیک و زامبیا قرار دارد و مساحتی در حدود ۱۱۸ هزار کیلومتر مربع دارد. یکی از بارزترین ویژگی‌های جغرافیایی آن، دریاچه‌ی مالاوی است؛ سومین دریاچه بزرگ آفریقا و یکی از عمیق‌ترین و قدیمی‌ترین دریاچه‌های جهان. این دریاچه نه تنها منبع حیاتی آب و غذا برای مردم محلی است، بلکه یکی از جاذبه‌های طبیعی مهم کشور به‌شمار می‌رود و خانهٔ بیش از هزار گونه ماهی (که بسیاری از آن‌ها بومی هستند) است.

اقلیم مالاوی عمدتاً گرمسیری است، با فصل‌های خشک و بارانی مشخص. مناطق مرتفع کشور مانند فلات نیاسا یا زومبا آب‌وهوایی خنک‌تر دارند، در حالی که نواحی نزدیک به دریاچه گرم‌تر و مرطوب‌تر هستند.

سرزمین امروزی مالاوی قرن‌ها محل سکونت اقوام بانتو بوده و بعدها در قرون وسطی، امپراتوری‌های مختلفی نظیر ماراوی در آن شکل گرفتند. در قرن نوزدهم، این منطقه شاهد ورود استعمارگران اروپایی، به‌ویژه بریتانیایی‌ها، شد. مالاوی در سال ۱۸۹۱ تحت نام «نیا سالند» به مستعمره بریتانیا تبدیل شد و تا سال ۱۹۶۴، زمانی که استقلال خود را اعلام کرد، تحت کنترل بریتانیا باقی ماند.

پس از استقلال، هاستینگز کاموزو باندا به عنوان نخستین رئیس‌جمهور کشور انتخاب شد و تا سال ۱۹۹۴ به صورت تک‌حزبی و اقتدارگرا حکومت کرد. در دهه‌های اخیر، مالاوی با ایجاد نظام دموکراتیک چندحزبی و انتخابات آزاد گام‌هایی در راستای توسعه سیاسی و اجتماعی برداشته است.