کنیا، کشوری واقع در شرق قاره آفریقا، به دلیل زیبایی طبیعی خیره‌کننده، حیات‌وحش منحصر به‌فرد و فرهنگ چندلایه، یکی از شناخته‌شده‌ترین کشورهای آفریقایی در سطح جهان به‌شمار می‌رود. این کشور با مناظری شگفت‌انگیز از ساواناهای طلایی، کوهستان‌های بلند، دریاچه‌های آتشفشانی و سواحل بکر اقیانوس هند، نه تنها مقصدی فوق‌العاده برای گردشگران است، بلکه خانه‌ی یکی از متنوع‌ترین اجتماعات انسانی در قاره آفریقا نیز هست.

کنیا مساحتی بالغ بر ۵۸۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع دارد و از شمال با سودان جنوبی و اتیوپی، از غرب با اوگاندا، از جنوب با تانزانیا و از شرق با سومالی و اقیانوس هند هم‌مرز است. نایروبی، پایتخت و بزرگ‌ترین شهر کنیاست و یکی از مراکز سیاسی و اقتصادی مهم شرق آفریقا محسوب می‌شود.

یکی از ویژگی‌های برجسته‌ی کنیا تنوع جغرافیایی آن است. در غرب کشور، دریاچه ویکتوریا قرار دارد که بزرگ‌ترین دریاچه آفریقا و منبع اصلی رود نیل است. در مرکز کشور، کوه کنیا به‌عنوان دومین قله بلند قاره آفریقا با ارتفاع بیش از ۵۱۹۹ متر، منظره‌ای باشکوه به چشم می‌زند. کنیا همچنین دارای پارک‌های ملی بسیاری چون ماسایی مارا، آمبوسلی و تساوو است که گونه‌های شاخصی از جمله فیل آفریقایی، شیر، زرافه، کرگدن و گورخر در آن‌ها یافت می‌شود.

تاریخ کنیا عمیقاً با مهاجرت قبایل بانتو و نیلوتیک و نیز تجارت دریایی با عرب‌ها و هندی‌ها در امتداد ساحل شرقی گره خورده است. از قرن ۱۵ میلادی، پرتغالی‌ها در این منطقه حضور یافتند و در قرون بعدی، عرب‌ها و سپس بریتانیایی‌ها کنترل مناطق ساحلی را در دست گرفتند. در اواخر قرن نوزدهم، کنیا به مستعمره بریتانیا تبدیل شد و سیاست‌های استعماری تأثیر عمیقی بر ساختارهای اجتماعی و اقتصادی کشور گذاشت.

پس از سال‌ها مبارزه برای استقلال، به‌ویژه از سوی جنبش «مائو مائو»، کنیا در سال ۱۹۶۳ به رهبری جومو کنیاتا استقلال خود را از بریتانیا به دست آورد. پس از او، دانیل آراپ موی برای بیش از دو دهه ریاست جمهوری را در اختیار داشت. از آن زمان، کنیا به‌تدریج مسیر توسعه دموکراسی و ثبات سیاسی را طی کرده است، اگرچه چالش‌هایی مانند تنش‌های قومی، فساد و نابرابری‌های اقتصادی همچنان وجود دارند.