در دل دریای کارائیب، جزیره‌ای نهفته است که تنها نام آن تداعی‌کننده‌ی آفتاب درخشان، سواحل شنی طلایی، موسیقی روح‌نواز و فرهنگی سرشار از شور زندگی است. اینجا جامائیکا است؛ سرزمینی که بیش از جغرافیا، یک حس است، یک ریتم، و جایی برای رهایی از هیاهوی جهان مدرن.

جامائیکا سومین جزیره بزرگ کارائیب است و در حدود ۱۰٬۹۹۰ کیلومتر مربع وسعت دارد. این کشور در جنوب کوبا و غرب هائیتی واقع شده و مناظر طبیعی‌اش از کوهستان‌های سرسبز گرفته تا آبشارهای خروشان و خلیج‌های آرام، آن را به بهشتی استوایی تبدیل کرده‌اند.

قله‌ی “بلو مانتین” (Blue Mountain) با ارتفاعی بیش از ۲۲۵۰ متر از سطح دریا، نه‌تنها چشم‌اندازی باشکوه ارائه می‌دهد، بلکه زادگاه یکی از مشهورترین قهوه‌های جهان نیز هست. رودخانه‌ها، غارهای آهکی، و جنگل‌های بارانی از دیگر ویژگی‌های طبیعی این جزیره‌اند.

پیش از ورود اروپاییان، جامائیکا محل زندگی مردم بومی تاینو بود. در سال ۱۴۹۴، کریستف کلمب به این جزیره رسید و به دنبال آن اسپانیایی‌ها، و سپس بریتانیایی‌ها، آن را مستعمره خود ساختند. در قرن‌های ۱۷ و ۱۸، جامائیکا به مرکز تجارت شکر و محل کار اجباری بردگان آفریقایی تبدیل شد.

در طول زمان، مبارزات علیه استعمار و بی‌عدالتی شکل گرفت. شخصیت‌هایی چون “پل بوگل” و “مارکوس گاروی” در جریان بیداری ملی نقش برجسته‌ای ایفا کردند. در نهایت، جامائیکا در سال ۱۹۶۲ از بریتانیا مستقل شد و به عضوی آزاد از جامعه‌ی جهانی بدل گشت.

جمعیت جامائیکا حدود ۳ میلیون نفر است و اکثریت آن‌ها از نژاد آفریقایی‌تبار هستند. در کنار آن‌ها، اقلیت‌هایی از هندی‌تبارها، چینی‌ها، اروپایی‌ها و دیگر گروه‌ها نیز زندگی می‌کنند.

فرهنگ جامائیکایی یکی از پرشورترین و تأثیرگذارترین فرهنگ‌ها در منطقه‌ی کارائیب است. زبان رسمی کشور انگلیسی است، اما زبان روزمره و بومی مردم “پاتوآ” (Patois)، گویشی با ریشه‌های انگلیسی، آفریقایی و بومی است که در موسیقی و گفتار مردم جاری‌ست.

یکی از شناخته‌شده‌ترین وجوه فرهنگ جامائیکا، جنبش راستافاری است؛ یک باور معنوی-فرهنگی که در دهه ۱۹۳۰ شکل گرفت و با نمادهایی چون موهای “ردلاک”، رنگ‌های سبز، زرد و قرمز، و احترام به “امپراتور هایله سلاسیه” اتیوپی شناخته می‌شود.

برای تغییر این متن بر روی دکمه ویرایش کلیک کنید. لورم ایپسوم متن ساختگی با تولید سادگی نامفهوم از صنعت چاپ و با استفاده از طراحان گرافیک است.