کوبا، بزرگ‌ترین جزیره دریای کارائیب، کشوری است که همواره در میان تقاطع فرهنگ، سیاست و تاریخ قرار داشته است. با سواحل شنی طلایی، خیابان‌های پر از موسیقی، خودروهای کلاسیک آمریکایی و مردمی گرم و خونگرم، این کشور چهره‌ای منحصربه‌فرد در میان کشورهای آمریکای لاتین دارد. اما فراتر از تصویر توریستی‌اش، کوبا داستانی غنی از استعمار، انقلاب، مقاومت و هنر دارد؛ داستانی که در دل هر کوچه‌ی هاوانا پیچیده و در ضرب‌آهنگ تند سالسا جاری است.

کوبا در شمال دریای کارائیب و جنوب فلوریدای ایالات متحده قرار دارد و متشکل از جزیره اصلی (ایسلا دِ کوبا)، جزیره جوانتود و بیش از ۴۰۰۰ جزیره و آب‌سنگ کوچک دیگر است. مساحت آن حدود ۱۱۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع است و طبیعت آن شامل کوهستان، دشت، سواحل گسترده، جنگل‌های استوایی و دره‌های حاصل‌خیز می‌شود. آب‌وهوای گرمسیری آن با دو فصل مشخص – بارانی و خشک – جذابیتی خاص برای گردشگران دارد.

پیش از ورود اروپایی‌ها، جزیره‌ی کوبا محل سکونت بومیان تاینو و سیبونی بود. در سال ۱۴۹۲، کریستف کلمب برای نخستین‌بار به این سرزمین پا گذاشت و مدعی آن برای اسپانیا شد. در قرن‌های بعد، کوبا به مستعمره‌ای مهم برای اسپانیایی‌ها تبدیل شد و اقتصاد آن به‌ویژه بر پایه تولید شکر و نیروی کار برده رشد کرد.

در اواخر قرن ۱۹، مبارزات استقلال‌طلبانه‌ی کوبایی‌ها علیه سلطه‌ی اسپانیا شدت گرفت. جنگ اسپانیا و آمریکا در سال ۱۸۹۸ به پایان سلطه اسپانیا و آغاز نفوذ آمریکا در کوبا انجامید. کوبا در سال ۱۹۰۲ به استقلال رسمی دست یافت، اما تحت تأثیر شدید سیاسی و اقتصادی آمریکا باقی ماند.

در سال ۱۹۵۹، انقلاب کوبا به رهبری فیدل کاسترو، چه‌گوارا و سایر مبارزان انقلابی، رژیم باتیستا را سرنگون کرد و کوبا به یک کشور سوسیالیستی تبدیل شد. از آن زمان تاکنون، نظام سیاسی این کشور با فراز و نشیب‌های فراوان، تحریم‌های سنگین، بحران‌ها و اصلاحات متعددی همراه بوده است.