در جنوب آسیا، میان هند و خلیج بنگال، سرزمینی قرار گرفته که گرچه شاید در نقشه‌های سیاسی کوچک به نظر برسد، اما در دل خود دنیایی عظیم از تاریخ، فرهنگ، طبیعت و انسانیت را جای داده است. اینجا بنگلادش است؛ جایی که رودخانه‌ها نه فقط بخش طبیعی، بلکه عنصر حیاتی تمدن و حیات مردم‌اند. جایی که خاکش بارور، مردمش سخت‌کوش، و فرهنگش غنی و پررمزوراز است.

بنگلادش سرزمینی است که تقریباً بافت جغرافیایی‌اش بر پایه‌ی آب شکل گرفته. بیش از ۷۰۰ رودخانه، شامل دو رودخانه عظیم گنگ و براهماپوترا، از میان آن می‌گذرند و سبب شده‌اند که دشت‌های بنگلادش یکی از حاصلخیزترین مناطق آسیا باشند. همین ویژگی باعث شده که کشاورزی در این کشور شکوفا باشد، اگرچه گاه سیلاب‌ها نیز به چالش بزرگ بدل می‌شوند.

آب و هوا در بنگلادش عمدتاً گرمسیری است، با باران‌های موسمی شدید در تابستان که گاه منجر به طغیان رودخانه‌ها می‌شود. اما همین بارش‌ها زمین را برای کشت برنج، چای، و محصولات استوایی مناسب می‌سازد.

سرزمین بنگلادش در گذشته بخشی از بنگال بزرگ بود، که در طول قرون متمادی، محل تاخت‌وتاز و حکومت‌های مختلفی چون موریه، گُپتا، مغول و سپس استعمار بریتانیا قرار گرفت. پس از جدایی هند در سال ۱۹۴۷، این منطقه به عنوان “پاکستان شرقی” شناخته شد.

اما نارضایتی‌ها از سلطه‌ی پاکستان غربی و بی‌توجهی به هویت فرهنگی و زبانی مردم بنگلادش، منجر به جنگ خونین استقلال در سال ۱۹۷۱ شد. با هزاران شهید، قربانی و تخریب، بنگلادش به عنوان کشوری مستقل متولد شد. امروز، ۲۶ مارس هر سال، روز استقلال این کشور است.

بیش از ۱۶۵ میلیون نفر در بنگلادش زندگی می‌کنند، که آن را به یکی از پرجمعیت‌ترین کشورهای جهان تبدیل کرده‌اند. اکثریت مردم، بنگالی‌زبان هستند و دین غالب اسلام است. اما اقلیت‌هایی از هندوان، بودایی‌ها و مسیحیان نیز در آرامش نسبی در کنار هم زندگی می‌کنند.

زبان بنگالی (Bengali یا Bangla) نه‌تنها زبان گفتاری مردم، بلکه یک عنصر مهم هویتی و مقاومت فرهنگی در برابر استعمار و سلطه بوده است. جنبش زبان در دهه ۱۹۵۰ یکی از نقاط عطف مبارزات ملی‌گرایانه بود که به روز جهانی زبان مادری (۲۱ فوریه) نیز منجر شد.

برای تغییر این متن بر روی دکمه ویرایش کلیک کنید. لورم ایپسوم متن ساختگی با تولید سادگی نامفهوم از صنعت چاپ و با استفاده از طراحان گرافیک است.